Главная » Каталог сайтов » Статьи и публикации » Cтатьи и публикации |
06.01.2012, 19:24 | |
Два "залатыя" ДзянісыАдна з традыцыйных намiнацый конкурснай праграмы Дэльфiйскiх гульняў — "Выяўленчае мастацтва". Спаборнiцтвы па гэтай намiнацыi праходзiлi адразу ў дзвюх навучальных установах Мiнска: малодшая група працуе ў гiмназii-каледжы мастацтваў iмя Ахрэмчыка, а старэйшая — Беларускай дзяржаўнай акадэмii мастацтваў. Нездарма конкурс сярод малодшых мастакоў iдзе менавiта ў каледжы iмя Ахрэмчыка. Тут у свой час вучылiся многiя сучасныя беларускiя мастакi. Да таго ж, неаднаразова ўжо навучэнцы i выхаванцы гэтай установы атрымлiвалi медалi на Дэльфiйскiх гульнях. Сярод iх i пераможцы дзвюх апошнiх Гульняў — Мiжнародных у Саратаве i краiн СНД у Астане — Дзянiс Чубукоў i Дзянiс Іваноў. Дзянiс першы.
Пры першым поглядзе на Дзянiса Чубукова адразу можна пазнаць у iм мастака: можа, гэта з-за незвычайных рыжых валасоў, па якiх адразу пазнаеш творчую асобу; а можа, з-за манеры трымацца i гаварыць — адчуваецца, што чалавек гэты размаўляе не вельмi шмат i часта надоўга застаецца ў сваiх думках. Дзянiс Чубукоў — выкладчык спецыяльных дысцыплiн каледжа — атрымаў залаты медаль на Мiжнародных Дэльфiйскiх гульнях, якiя прайшлi ў Саратаве месяц таму. На мiжнародных гульнях старэйшая ўзроставая катэгорыя канкурсантаў была больш шырокай, чым на Гульнях, якiя цяпер праходзяць у Мiнску, i ўключала ўдзельнiкаў ад 18 да 30 гадоў. — Гэта даволi дзiўна, — кажа Дзянiс. — Вось паглядзiце, калi параўнаць гэтыя ўзросты, атрымлiваецца, што 18 гадоў — гэта яшчэ студэнт, 25 — чалавек, якi скончыў вышэйшую навучальную ўстанову, у 30 гадоў — мастак, а ў 35 — гэта ўжо вядомы мастак. Так сказаць, "вагавыя катэгорыi" зусiм няроўныя. Тым не менш нягледзячы на такую разбежку ва ўзросце, Дзянiс Чубукоў у свае 28 гадоў заняў першае месца, абышоўшы iншых, больш вопытных мастакоў. Маляваць ён пачаў яшчэ ў дзяцiнстве. У дзiцячым садку ўпершыню заўважылi, што хлопчык малюе значна лепш за сваiх аднагодкаў. Калi Дзянiс вучыўся ў 7 класе, у Чаусах, дзе ён жыў, адкрылася школа мастацтваў, i з гэтага часу ён пачаў займацца жывапiсам прафесiйна. Настаўнiк з гэтай школы, якi некалi вучыўся ў каледжы iмя Ахрэмчыка, прапанаваў Дзянiсу паступаць сюды. Ён жа пераканаў i бацькоў маладога чалавека ў тым, што яму патрэбна развiваць свой талент i вучыцца далей. I пасля 9 класа Дзянiс Чубукоў стаў навучэнцам гэтага каледжа. Пасля былi яшчэ шэсць гадоў навучання ў Акадэмii мастацтваў i год працы ў дзiцячым доме ў Чаусах. — Гэта таксама знакавы этап у жыццi, — расказвае Дзянiс. — У Чаусах я працаваў у першым у Беларусi дзiцячым доме, ён быў заснаваны яшчэ пасля вайны i iснуе да гэтага часу. Дзве дзяўчынкi з гэтага дзiцячага дома, з якiмi працаваў Дзянiс, цяпер таксама вучацца ў каледжы iмя Ахрэмчыка. Дарэчы, у Саратаве на медаль амаль не спадзявалiся, шанцы на перамогу былi не вельмi вялiкiя. "А атрымалася вось так", — кажа Дзянiс. На конкурсе ацэньвалiся тры работы: дзве — аўтапартрэт i нацюрморт — патрэбна было прывезцi з дому, апошнюю напiсаць непасрэдна на спаборнiцтвах за тры днi. Конкурсная работа Дзянiса Чубукова мае назву "Апошнi вечар бабiнага лета". Выканана яна ў нацыянальным дэкаратыўным стылi, зроблена вельмi цiкава i арыгiнальна. Iншыя працы маладога выкладчыка таксама адрознiваюцца арыгiнальнасцю. Напрыклад, конкурсны аўтапартрэт, дзе мастак паказаў сябе ў выглядзе чалавека-птушкi з параненым крылом. — Даволi складана ацанiць работы, таму я не зайздрошчу журы, — кажа ён. — Удзельнiкi конкурсу прыязджаюць з розных краiн, кожны са сваiм патэнцыялам i светаўспрыманнем. Кожны працуе па-свойму: нехта ў дэкаратыўным стылi, а нехта ў рэалiстычным. I як з усяго гэтага, з гэтай вялiкай колькасцi зусiм розных карцiн выбраць тры самыя лепшыя? Мне здаецца, гэта вельмi складана. Дарэчы, у гэтых Дэльфiйскiх гульнях прымалi ўдзел адразу чатыры выхаванцы Дзянiса Чубукова. Дзянiс другi.
Дзянiс Iваноў вучыцца ў 9 класе. Два гады таму на IV Дэльфiйскiх гульнях сярод краiн СНД у Астане ён атрымаў залаты медаль, тады хлопчыку было 13 гадоў. — Мяне адправiлi на Гульнi па вынiках мастацкiх праглядаў i ўдзелу ў розных конкурсах, — расказвае Дзянiс. У хлопчыка вельмi шмат узнагарод: i рэгiянальных, i нацыянальных, i мiжнародных. Ён удзельнiчае амаль ва ўсiх конкурсах выяўленчага мастацтва, пра якiя даведваецца, i амаль усюды становiцца пераможцам або дыпламантам. Дыпломаў, сертыфiкатаў i пасведчанняў у Дзянiса назбiралася ўжо цэлая калекцыя, ёсць у яго нават пiсьмо ад главы ААН. — У Астане нам давалася два днi па 6 гадзiн, — расказвае Дзянiс. — Я намаляваў тры работы за гэты час, — i дадае, смеючыся, — трэба было адну, а я намаляваў тры. Пра сталiцу Казахстана ў хлопчыка засталiся самыя добрыя ўспамiны, ён шмат расказвае пра мячэцi i пра Астану, пра экскурсii ў музеi, у тым лiку ў музей Нурсултана Назарбаева. Але найбольш ён расказвае пра конкурс i пра сваю перамогу, якой вельмi ганарыцца. — Такi конкурс! — усклiкае ён. — Дэльфiйскiя гульнi лiчацца зусiм як Алiмпiйскiя ў спорце. Таму першае месца, вядома ж, гэта вельмi прэстыжна! Маляваць Дзянiс таксама пачаў яшчэ з ранняга дзяцiнства. Пасля таго, як бацькi заўважылi талент сына, яны вырашылi аддаць яго ў студыю выяўленчага мастацтва. Але на той час хлопчыку яшчэ не споўнiлася 10 гадоў, i дырэктар сказала яму проста пахадзiць у студыю i пазаймацца, без запiсу. Але калi Дзянiс пачаў займацца, аказалася, што яго адразу ж трэба пераводзiць на два класы наперад. Рабiць персанальную праграму для аднаго чалавека дырэктар адмовiлася, але прапанавала хлопчыку паступаць у каледж iмя Ахрэмчыка i дапамагла падрыхтавацца да ўступных экзаменаў. Дзянiс паступiў у каледж у чацвёртым класе i зусiм не шкадуе. — Я вельмi хачу вучыцца, мне гэта падабаецца. Дзянiс — настойлiвы i амбiцыйны, ён да ўсiх хоча данесцi свой талент, вылучыцца i паказаць сябе. Яго працы ёсць у музейных i асабiстых калекцыях у Галандыi, ЗША, Беларусi, Польшчы i Расii. У хлопчыка ўжо была персанальная выстава, на пачатак лiстапада ён запланаваў яшчэ адну. Усiмi арганiзацыйнымi пытаннямi Дзянiс займаецца сам: шукае месца для правядзення выставы i рамкi для сваiх карцiн, заводзiць новыя знаёмствы i прапануе свае праекты. Праз некалькi хвiлiн размовы з Дзянiсам разумееш, што ён нi перад чым не спынiцца для дасягнення сваёй мэты. Без сумнення, хлопчыка чакае вялiкае будучае. Настасся Лапцiк. 24 кастрычнiка 2008 года
Газета "Звязда” № 42 (15546) | |
Всего комментариев: 0 | |